Al op jonge leeftijd kreeg te maken met fotografie. Meekijken met mijn vader in zijn donkere kamer. De magie van de analoge fotografie, het rode licht en het papier waarop het beeld langzaam verscheen. Het duurde echter jaren voordat dat zaadje begon te kiemen. De camera’s kwamen en gingen, ook een eigen donkere kamer mocht uiteindelijk niet ontbreken. Uiteindelijk ging alles digitaal.

Mijn passie voor fotografie nam pas echt een vogelvlucht met het besluit me op het fotograferen van mensen te gaan toeleggen. In wat voor vorm dan ook. Dat besluit, samen met een driejarige fotografieopleiding, bracht me mijlenver vooruit. Ik maak nu portretten, veel vrij werk en (natuurlijk) bruiloften. Want het is het leukst om echt even contact met mensen te maken.